Βόλτα στα Καστριτοχώρια

Βόλτα σε καταπράσινα τοπία

Πολλές φορές το καλοκαίρι πριν "ανέβεις" στον Άγιο Πέτρο ακολουθείς την εναλλακτική, πιο χρονοβόρα, κουραστική αλλά και όμορφη διαδρομή μέσω Άστρους ώστε να ρίξεις και μια βουτιά. Αυτό έκανα και εγώ έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου να μην ανέβω από τον κεντρικό δρόμο της Μαλεβής αλλά να εξερευνήσω μια άγνωστη στους πολλούς περιοχή του βόρειου Πάρνωνα, τα Καστριτοχώρια. Τα Καστριτοχώρια είναι ένα σύμπλεγμα χωριών που έχουν πάρει το όνομα αυτό από το μεγαλύτερο και κεντρικότερο από αυτά το Καστρί (ή Άγιος Νικόλαος) και βρίσκονται κυριολεκτικά κρεμασμένα στις κατάφυτες πλαγιές του Πάρνωνα: Καστρί, Μεσορράχη, Περδικόβρυση, Καράτουλα, Νέα Χώρα, Ωριά & Έλατος. Σε αυτή την ανάρτηση περιγράφω κάποια από αυτά.

o κεντρικός δρόμος Τρίπολης-Άστρους

Ο Άγιος Γεώργιος

Ξεκίνησα από το Άστρος παίρνοντας τον κεντρικό δρόμο για Τρίπολη και αφού πέρασα το κεφαλοχώρι των Κ. Δολιανών συνέχισα τον αρκετά καλό πλέον δρόμο που χρησιμοποιούν όλοι οι Τριπολιτσιώτες για να βρεθούν στη θάλασσα (άρα με αρκετή κίνηση - άρα προσοχή) ακολουθώντας την κοίτη του ποταμού Τάνου. Μετά από 15' οδήγηση, πριν το χωριό Ελαιοχώρι έστριψα αριστερα στον στενό ασφάλτινο δρόμο για Άγιο Γεώργιο. Ο δρόμος ανηφορίζει απότομα στα πουρνάρια με συνεχείς στροφές. Μετά από 4 χλμ και ένώ ο Αργολικός κόλπος μας χαιρετάει σε κάποιες στροφές, συνάνταμε τον Άγιο Γεώργιο, ένα μικροσκοπικό και σχεδόν έρημο χωριό κρεμασμένο στη πλαγιά. Απο εκεί κατηφορίζουμε μέσα στη ρεματιά του Τάνου ενώ το τοπίο πρασινίζει χωρίς ίχνος του υγρού στοιχείου ακόμα. Τώρα κινούμαστε νότιοανατολικά μέσα σε ελαιώνες, ατενίζοντας τις πλαγιές του Πάρνωνα. Μετά από συνεχή στροφιλίκι, στην αριστερή πλευρά της χαράδρας του Τάνου, ακολουθώντας ανάποδα την ροή του πλησιάζουμε την περιοχή που μας ενδιαφέρει. Ξανά διασχίζουμε την πνιγμένη με πλατάνια κοίτη ανηφορίζουμε απότομα και ξάφνου απέναντι μας, βλέπουμε κολλημένο στον βράχο το μοναστήρι του Προδρόμου.

Το μοναστήρι όπως φαίνεται από την Περδικόβρυση

Περδικόβρυση

Από εδώ και πέρα μπαίνουμε στην περιοχή που έχει ονομαστεί το ¨Πήλιο της Αρκαδίας¨. Μικρά χωριουδάκια, τοπίο που κόβει την ανάσα, πυκνή βλάστηση, τα νερά του Τάνου και η θέα του Πάρνωνα κοιτώντας νότια. Θα έλεγα ότι είναι μια μινιμαλιστική εκδοχή του Πηλίου όπου μέσα σε λίγα χιλιόμετρα συναντάς πολλά διαφορετικά πράγματα, μακριά από τον τουρισμό και κάθε έννοια ανάπτυξης ενώ πλέον και ο ανθρώπινος παράγοντας είναι σε σπάνη. Πρώτο από τα χωριά η Περδικόβρυση (ή Τσερβάσι | στα Σλάβικα Βελανιδότοπος), στέκεται στα 570 μέτρα υψόμετρο απέναντι από τον Πρόδρομο πάνω από την κοίτη του ποταμού. 10 Αυγούστου που πέρασα είχε αρκετά σπίτια ανοιχτά, λουλούδια στις αυλές και κόσμος ήταν μαζεμένος στη μικρή πλατεία. Πολύ γραφική και φωτογενής η Περδικόβρυση.


Συνεχίζοντας ανηφορίζουμε ενώ η βλάστηση πυκνώνει επικίνδυνα. Περνάμε από την διασταύρωση για το μοναστήρι και φτάνουμε στην μικροσκοπική και έρημη πλέον Νέα Χώρα (Του Ρούβαλη). Για να την επισκεφτείτε στρίβετε αριστερά, στον κατηφορικό δρόμο. Ενδιαφέρον έχει η εκκλησία της Θεοτόκου στο νεκροταφείο του χωριού όπου το παλαιό ημιτελές, άσκεπο, πέτρινο κτίσμα αποτελεί το περίβλημα της νεώτερης εκκλησίας!

Νέα Χώρα

Εκκλησία μέσα σε εκκλησία!

Εδώ η θέα όλων των καστριτοχωρίων είναι υπέροχη ενώ η βλάστηση είναι οργιαστική. Αν βρεθείτε εδώ, άνοιξη ή καλοκαίρι θα οδηγείτε συνεχώς κάτω από ένα τούνελ δέντρων όπου δεν περνάει καν ο ήλιος. Στην συνέχεια φτάνουμε στον περιποιημένο Καράτουλα, τον οποίο οι λιγοστοί κάτοικοι και φίλοι του χωριού προσέχουν ιδιαιτέρως. Αξίζει μια στάση για φωτογραφίες στη μικροσκοπική πλατεία. Φυσικά και εδώ οι κάτοικοι & επισκέπτες του δεκαπεντάυγουστου ήταν μαζεμένοι στην πλατεία συζητώντας ενώ τα παιδιά τριγυρνούσαν, παίζαν μπάλα και έκαναν ποδήλατο. Σε αυτά τα χωριά δεν υπάρχει πλέον κάποιο μαγαζί οπότε τις μέρες του Αυγούστου, οι μόνιμοι ηλικιωμένοι συναντούν συγγενείς και γνωστούς που έρχονται για διακοπές και συζητούν, τσακώνονται, παίζουν τάβλι και χαρτιά. Κάτι μου λέει ότι ακόμα και σε σχέση με πριν λίγα χρόνια οι μέρες που συμβαίνει αυτό έχουν περιοριστεί μόνο στο δεκαπενταύγουστο.

Ο Καράτουλας από την Ωριά

Συνεχίζοντας, δεν στρίβουμε προς Καστρί (Άγιος Νικόλαος) αφου θεωρώ ότι αξίζει μια ξεχωριστή ανάρτηση κάποια στιγμή. Συναντάμε όμως την Ωριά (ή Ωργιά | Ηρωίδα ή Ωραία γυναίκα ή Μπερνορή), το αγαπημένο μου από τα Καστριτοχώρια, με δυνατή πρόσφατη ιστορία (ήταν ανταρτοχώρι και κρυψώνας κατά την αντίσταση και τον εμφύλιο) και διάφορους μύθους γύρω από το όνομα της (για το κάστρο θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή).

Η Ωριά

Η Ωριά ατενίζει το φαράγγι από τη βόρεια πλευρά του φαραγγιού κοιτώντας από τα 840 μέτρα τα υπόλοιπα χωριουδάκια. Ο δρόμος διατρέχει όλο το χωριό, το οποίο είναι πάρα πολύ γραφικό με πέτρινα σπίτια, παλιά και νέα, γραφικά σοκάκια και μια όμορφη πλατεία με θέα (φυσικά). Αξίζει πάρα πολύ μια στάση και βόλτα. Το χειμώνα μένουν εδώ ελάχιστοι κάτοικοι αλλά το καλοκαίρι το χωριό ζωντανεύει.

Μόνιμη κάτοικος Ωριάς;

Την μέρα που πέρασα είχαν διαγωνισμό δηλωτής στην πλατεία! Τέλος, αν βρεθείτε εδώ Αύγουστο και έχετε όρεξη για παραδοσιακό πανηγύρι με κλαρίνα και γουρνοπούλα μην χάσετε το πανηγύρι του συλλόγου τους. Χωρίς πολύ κόσμο, τουρι
στικά κόλπα και φανφάρες στη πλατεία του χωριού με κρέας, σαλάτα, τυρί και κρασί. Α, ναι και κλαρίνα!

Δείγμα τοπικής αρχιτεκτονικής

Μόνιμοι κάτοικοι Ελάτου;

Ανηφορίζουμε, αλλάζουμε κατεύθυνση και 1 χλμ μετά συνατάμε τον Έλατο (ή Δραγαλεβό όπως λέγονταν παλιά) ο οποιός έχει θέα ανατολικά και νότια στο Ξηροκάμπι, την Μαλεβή και τις κορυφές του Πάρνωνα. Τυχεροί όσοι έχουν σπίτι στον Έλατο με τέτοια θέα. Ο Έλατος είναι ένα πολύ όμορφο χωριουδάκι αλλά και αυτός ακολουθεί τον δρόμο της ερήμωσης και βρίσκει ζωή μόνο κάποιες μέρες το καλοκαίρι δυστυχώς.

Οι κισσοί στους τοίχους αν και εντυπωσιακοί είναι δείγμα εγκατάλειψης

Ο Έλατος αγναντεύει το Ξηροκάμπι

Η θέα από εδώ δεν παίζεται

Ο Μάη Θανάσης

Από εδώ υπάρχει χωματόδρομος που οδηγεί μετά από λίγα χιλιόμετρα στο νεκροταφείο του Αγίου Πέτρου μέσα από μια όμορφη διαδρομή. Επίσης πάνω από το χωριό βρίσκεται η εκκλησία του Μάη Θανάση μέσα σε πυκνό δάσος και μπολικά νερά.  Εκεί αξίζει τόσο ένα πικ-νικ όσο και το πανηγύρι που κάνει ο σύλλογος του χωριού το δεύτερο δεκαήμερο του Αυγούστου.

Ο χώρος που γίνεται το πανηγύρι

Αγναντεύοντας τα Καστριτοχώρια

Συνεχίζοντας τον ανηφορικό δρόμο μετά από 2 χλμ συναντάμε τον κεντρικό δρόμο Τρίπολης-Αγίου Πέτρου και μετά από 6-7 χλμ βρισκόμαστε στο κεφαλοχώρι της περιοχής που δεν είναι άλλο από τον Άγιο Πέτρο.


Η αλήθεια είναι ότι δεν έκανα μια αναλυτική παρουσίαση της περιοχής αφού απλά ήμουν περαστικός και σχετικά βιαστικός αφού η νύχτα έπεφτε. Για να έχει κάποιος μια πιο συνολική εικόνα θα πρέπει να επισκεφτεί και το Μοναστήρι του Προδρόμου αλλά και να ανακαλύψει τα μονοπάτια που διατρέχουν τον ποταμό Τάνο. Μαγαζιά για φαί και καφέ δεν υπάρχουν εδώ παρά μόνο στο Καστρί και τον Άγιο Πέτρο ενώ γενικότερα η περιοχή έχει μείνει τελείως ανέγγιχτη από την τουριστική δραστηριότητα. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι κάποιοι πεζοπορικοί σύλλογοι διοργανώνουν εκδρομές στο φαράγγι. Παραλοαυτά αν ταξιδεύετε μεμωνομένα, δεν υπάρχει κάποιο σηματοδοτημένο μονοπάτι δυστυχώς. Τα χωριά άυτά είναι πολύ κοντά στον κεντρικό άξονα που οδηγεί στον Άγιο Πέτρο και η επίσκεψη είναι πολύ εύκολη. I will be back.