Φαίνεται ότι τα χωριά που βρίσκουν τρόπους να αναδείξουν τις φυσικές ομορφιές που προσφέρει απλόχερα ο Πάρνωνας ανταμείβονται. Εδώ βέβαια χρειάζονται δύο διευκρινίσεις.
- Τι εννοώ ανταμοίβονται; Η ανταμοιβή μεταφράζεται σε λίγους δεκάδες επισκέπτες κάθε Σ/Κ οι οποίοι εκτός από το να αφήσουν κάποια χρήματα σε τοπικούς επιχειρηματίες (ταβέρνες, καφενεία, καταστήματα με τοπικά προϊόντα, καταλύματα), μεταφέρουν την εμπειρία τους σε αρκετούς ακόμα. Έτσι χτίζεται το όνομα της περιοχής. ΤΟ όμορφο βουνό, τα γραφικά χωριά και οι ενδιαφέρουσες δραστηριότητες. Και έτσι κινείται κάποιο χρήμα στη περιοχή όλο το χρόνο (τα Σ/Κ κυρίως) και έτσι κάποιοι άνθρωποι δεν μεταναστεύουν και ο τόπος διατηρείται ζωντανός. Έτσι λοιπόν η ανταμοιβή είναι μια μικρής κλίμακας αναζωογόνηση της περιοχής του Πάρνωνα χωρίς βέβαια να βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι αυτό μπορεί να μεταφραστεί σε διατήρηση του πληθυσμού, ούτε σε κάλυψη των αναγκών των μόνιμων κατοίκων (πρόσβαση σε περίθαλψη, εκπαίδευση, υπηρεσίες). Θεωρώ ότι είναι αναγκαίο να καταλαβαίνουμε τι σημαίνει η τουριστική ανάπτυξη αυτού του είδους και είναι κάτι πάντα μα πάντα ξεχνιέται στα «οδοιπορικά» που γράφονται.
- Και εδώ ανοίγει μια ακόμα παρένθεση. Η πανέμορφη Βαμβακού (γύρω στους 10 μόνιμους κάτοικους πλέον άσχετα με το τι λέει η απογραφή) ζει από το 2019 την «αναβίωση» της, το πολυδιαφημισμένο εγχείρημα του ιδρύματος Σ.Νιάρχος (περισσότερα εδώ vamvakou revival). Αυτό, ακόμα, από όσο καταλαβαίνουμε είναι στην πρώτη φάση του, αυτή της προσέλκυσης επισκεπτών στο χωριό με άνοιγμα ενός προσεγμένου (και λιγάκι τσιμπημένου) καφέ/εστιατορίου, της οργάνωσης δραστηριοτήτων, της ανάπλασης και του ξενώνα (δεν ξέρουμε τι γίνεται με το άνοιγμα αυτού). Με όρους βιωσιμότητας (αν οι άνθρωποι που εμπλέκονται μπορούν να ζήσουν από όλα αυτά) δεν μπορώ να ξέρω πως πάει, πάντως σε επίπεδο προβολής και εικόνας το πράγμα δουλεύει και είναι λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι από πίσω βρίσκεται το ΙΣΝ. Από την θετική πορεία αυτού του εγχειρήματος μπορούν να ευνοηθούν σε επίπεδο επισκεψιμότητας όλα τα γύρω χωριά, αυτό είναι προφανές. Η Αράχοβα από την άλλη είναι ένα έτσι και αλλιώς δραστήριο χωριό που πάντα ακόμα και τον χειμώνα δίνει μια αίσθηση ζωντάνιας. Οι αρκετοί δημόσιοι χώροι του είναι καθαροί με σημάνσεις και πληροφορίες, τα μαγαζιά είναι καλαίσθητα και εξυπηρετικά ενώ διατηρεί και μια υπερπλήρη ιστοσελίδα. Τον Μάϊο του 2020 δημιουργήθηκε το “Karyatides Trails”. Είναι μια σειρά από μονοπάτια γύρω από το χωριό με ευφάνταστα ονόματα, λεπτομερείς χάρτες και ενδιαφέρουσες περιγραφές (www.karyes.gr). Τα μονοπάτια χρηματοδοτήθηκαν από το Καταπίστευμα Κέρχουλα (ενός ομογενή Αραχοβίτη) και υλοποιήθηκαν από την Terrain Maps (για αυτό και η τόσο καλή αποτύπωση).
Στην Αράχοβα περπατήσαμε το 7ο μονοπάτι του δικτύου. Το «Μονοπάτι της Βελανιδιάς», μια κυκλική διαδρομή στα Ανατολικά του χωριού η οποία «εισβάλει» στον Πάρνωνα χωρίς μεγάλες υψομετρικές διαφορές. Οι πλαγιές εκεί είναι κατάφυτες με καρυδιές, βελανιδιές (η τεράστια βελανιδιά του Άγιου Θανάση είναι εντυπωσιακή) και οξιές ενώ συναντήσαμε σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις ποταμάκια που παρά την παρατεταμένη ξηρασία είχαν τρεχούμενο νερό. Άλλο ένα χαρακτηριστικό της διαδρομής είναι τα άπειρα κυκλάμινα! Στα -ας πούμε- αρνητικά είναι ότι μεγάλο μέρος της διαδρομής κινείται σε παλιούς αγροτικούς δρόμους και όχι σε μονοπάτι (κάτι που το κάνει πιο ξεκούραστο βέβαια) ενώ θεωρώ πως κάποια σημεία μετά τον χειμώνα θα χρειάζονται συντήρηση και άνοιγμα για να είναι προσπελάσιμα. Χρειαστήκαμε 2,5 ώρες με χαλαρό περπάτημα και στάση για να ολοκληρώσουμε.
Στην Βαμβακού επισκεφτήκαμε το εντυπωσιακό και σχεδόν τρομακτικό σπηλαιομονάστηρο της Αγίας Κυριακής. Το μονοπάτι έχει σηματοδοτηθεί/διανοιχτεί στο πλαίσιο της γενικότερης ανάπλασης. Στη σηματοδότηση έχει γίνει ομολογουμένως εξαιρετική δουλειά. Το μονοπάτι (4 χλμ συνολικά) είναι ιδιαίτερα ξεκούραστο και όμορφο αφού κινείται πλάι και μέσα στην κοίτη κάποιου ξεροπόταμου (την άνοιξη εικάζω ότι θα έχει νερό) με πυκνή βλάστηση έχοντας μόνο ένα μικρό ανηφορικό κομμάτι στο τέλος. Λίγο πριν το μοναστήρι υπάρχει διασταύρωση που οδηγεί στη Λογγούς και από κει στο Καταφύγιο ή στη Βαμβακού, κάτι που σημειώθηκε από εμάς για επόμενη φορά.
Ένα συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κάποιος είναι ότι αυτά τα «έργα ανάδειξης» βοηθάνε την περιοχή να προσελκύσει ταξιδιώτες, οι οποίοι δεν είναι οι κλασικοί τουρίστες του φαγητό-καφές-προσκύνημα και πίσω. Δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να ανακαλύψουν τις φυσικές ομορφιές του τόπου αυτού και άρα να τις εκτιμήσουν λίγο παραπάνω.
Και αναρωτιέμαι. Ο Άγιος Πέτρος, το πιο ζωντανό χωριό της περιοχής δε θα μπορούσε να κινηθεί προς μια αντίστοιχη κατεύθυνση; Δεν θα ήταν ωραίο να σηματοδοτηθούν ένα-δυο-τρία μονοπάτια (μόνοι οι ντόπιοι γνωρίζουν από πού ξεκινάει το υπάρχον μονοπάτι προς την Μαλεβή) προς την Μαλεβή, προς τον Έλατο, τον Τάνο, μέσα στα αχανή καστανοδάση, στο κεδρόδασος, στο κάστρο της Ωριάς, να αξιοποιηθούν οι χώροι γύρω από τα ξωκλήσια. Σε περίπτωση που συνεχιστεί(χλωμό..) το έργο του Parnon Trails να αξιοποιηθεί πρακτικά από το χωριό (πχ ταμπέλες & έντυπα ενημέρωσης). Να ενοποιηθούν σε έναν ιντερνετικό οδηγό οι δραστηριότητες και τα events που διοργανώνονται (υπερμαραθώνιος, αναρριχητικό πεδίο, μονοπάτια, κάστρο ωριάς, γιορτή της γης). Φυσικά αυτά είναι μόνο κάποιες προτάσεις και χρειάζονται χρηματοδότηση. Χρηματοδότηση που στην Βαμβακού ή στις Καρυές υπάρχει, στον Άγιο Πέτρο δεν υπάρχει. Όμως χρειάζονται και όρεξη κάποιων ανθρώπων. Η οποία για παράδειγμα στην Καστάνιτσα υπάρχει ενώ σε κάποια άλλα χωριά (όπως το Καστρί το οποίο είχε πολιτική επιρροή λόγω Τατούλη) δεν φαίνεται να υπήρξε.
Μερικές φωτογραφίες:
Στην Βαμβακού επισκεφτήκαμε το εντυπωσιακό και σχεδόν τρομακτικό σπηλαιομονάστηρο της Αγίας Κυριακής. Το μονοπάτι έχει σηματοδοτηθεί/διανοιχτεί στο πλαίσιο της γενικότερης ανάπλασης. Στη σηματοδότηση έχει γίνει ομολογουμένως εξαιρετική δουλειά. Το μονοπάτι (4 χλμ συνολικά) είναι ιδιαίτερα ξεκούραστο και όμορφο αφού κινείται πλάι και μέσα στην κοίτη κάποιου ξεροπόταμου (την άνοιξη εικάζω ότι θα έχει νερό) με πυκνή βλάστηση έχοντας μόνο ένα μικρό ανηφορικό κομμάτι στο τέλος. Λίγο πριν το μοναστήρι υπάρχει διασταύρωση που οδηγεί στη Λογγούς και από κει στο Καταφύγιο ή στη Βαμβακού, κάτι που σημειώθηκε από εμάς για επόμενη φορά.
Ένα συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κάποιος είναι ότι αυτά τα «έργα ανάδειξης» βοηθάνε την περιοχή να προσελκύσει ταξιδιώτες, οι οποίοι δεν είναι οι κλασικοί τουρίστες του φαγητό-καφές-προσκύνημα και πίσω. Δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να ανακαλύψουν τις φυσικές ομορφιές του τόπου αυτού και άρα να τις εκτιμήσουν λίγο παραπάνω.
Και αναρωτιέμαι. Ο Άγιος Πέτρος, το πιο ζωντανό χωριό της περιοχής δε θα μπορούσε να κινηθεί προς μια αντίστοιχη κατεύθυνση; Δεν θα ήταν ωραίο να σηματοδοτηθούν ένα-δυο-τρία μονοπάτια (μόνοι οι ντόπιοι γνωρίζουν από πού ξεκινάει το υπάρχον μονοπάτι προς την Μαλεβή) προς την Μαλεβή, προς τον Έλατο, τον Τάνο, μέσα στα αχανή καστανοδάση, στο κεδρόδασος, στο κάστρο της Ωριάς, να αξιοποιηθούν οι χώροι γύρω από τα ξωκλήσια. Σε περίπτωση που συνεχιστεί(χλωμό..) το έργο του Parnon Trails να αξιοποιηθεί πρακτικά από το χωριό (πχ ταμπέλες & έντυπα ενημέρωσης). Να ενοποιηθούν σε έναν ιντερνετικό οδηγό οι δραστηριότητες και τα events που διοργανώνονται (υπερμαραθώνιος, αναρριχητικό πεδίο, μονοπάτια, κάστρο ωριάς, γιορτή της γης). Φυσικά αυτά είναι μόνο κάποιες προτάσεις και χρειάζονται χρηματοδότηση. Χρηματοδότηση που στην Βαμβακού ή στις Καρυές υπάρχει, στον Άγιο Πέτρο δεν υπάρχει. Όμως χρειάζονται και όρεξη κάποιων ανθρώπων. Η οποία για παράδειγμα στην Καστάνιτσα υπάρχει ενώ σε κάποια άλλα χωριά (όπως το Καστρί το οποίο είχε πολιτική επιρροή λόγω Τατούλη) δεν φαίνεται να υπήρξε.
Μερικές φωτογραφίες:
